Γεννήθηκε το 1893. Υπήρξε επιθεωρησιογράφος, δημοσιογράφος των εφημερίδων Αθηναϊκά Νέα και της Πρωία. Ως ανταποκριτής της Πρωίας είχε γνωρίσει προσωπικά τον Μουσολίνι στη Ρώμη τη δεκαετία του 1920. Στα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας διετέλεσε, επίσης, διευθυντής Γενικών Αρχείων και Δημοσιευμάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο. Επί κατοχικής κυβερνήσεως Τσολάκογλου αποσπάστηκε από το Πανεπιστήμιο και ανέλαβε τη Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας. Κατά την πρώτη φάση της Κατοχής κατέστη παντοδύναμος άρχων του Τύπου. Στις 8/5/1941 ορίστηκε Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αναπόσπαστο μέρος του οποίου ήταν τότε και η νεοσύστατη ΕΛΣ, και παρέμεινε επί διετία. Κατά τη θητεία του καταγγέλθηκαν όλες οι συμβάσεις εργασίας στο Εθνικό Θέατρο, ενώ υπέδειξε στον αρχιμουσικό Βάλτερ Πφέφερ και στον σκηνοθέτη Ρενάτο Μόρντο, ως εβραϊκής καταγωγής, να παραιτηθούν. Παράλληλα, εργαζόταν συστηματικά για λογαριασμό της ιταλικής προπαγάνδας. Το Δεκέμβριο του 1942 η συνέλευση εργαζομένων τον κατήγγειλε ως συνεργάτη των κατακτητών. Τον Απρίλιο του 1943 ο Γιοκαρίνης εισήγαγε στο δραματολόγιο της Λυρικής Σκηνής δύο όπερες, τη Λουτσία ντι Λαμμερμούρ [Lucia di Lammermoor] και την Αδριανή Λεκουβρέρ [Adriana Lecouvreur] με καλλιτέχνες από τη Σκάλα του Μιλάνου και τη Βασιλική Όπερα της Ρώμης, «προκειμένου να ανυψωθεί το καλλιτεχνικό επίπεδο του ελληνικού μουσικού θεάτρου». Πριν την απελευθέρωση (12.10.1944), πιθανότατα για να αποφύγει κατηγορίες, έφυγε στην Ιταλία, από εκεί στο Βερολίνο και μετά τον πόλεμο στη Παρίσι όπου και απεβίωσε γύρω στο 1950. Την επομένη της απελευθέρωσης η Ένωση Συντακτών τον διέγραψε από μέλος της.