Γεννήθηκε στο Σορζ της Τσεχίας το 1903. Αποφοίτησε από το Μπαλέτο Γελισαβέτυ Νικόλσκε του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας. Έγραψε σημαντικές σελίδες στην ιστορία του χορού στην Τσεχία. Το 1927 η κλίση του στον μοντερνισμό τον οδήγησε στο ντανταϊστικών καταβολών αριστερού προσανατολισμού Ελεύθερο Θέατρο της Πράγας των Γίρζι Βόσκοβεκ και Γιαν Βέριχ, όπου εργάστηκε ως ηθοποιός και χορευτής (1929), και, αργότερα, ως χορογράφος (1936-38). Ως διευθυντής του μπαλέτου του Εθνικού Θεάτρου της Οστράβα, χορογράφησε σε 27 παραγωγές όπερας και 49 οπερέτας (1929-1934). Συνεργάστηκε επίσης με το Θέατρο του Ε. Φ. Μπουριάν (1934-36). Η επαφή του με τον Μπαστιά, τότε Διευθυντή του Βασιλικού (Εθνικού) Θεάτρου, μάλλον έγινε μέσω του Καλομοίρη. Πριν εισβάλουν οι Γερμανοί στην Τσεχία, μετανάστευσε στην Ελλάδα και προσλήφθηκε άμεσα από τον Μπαστιά στη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή (1939). Με τη βοήθεια της χορεύτριας Λουκίας Σακελλαρίου-Κωτσοπούλου, δημιούργησε ένα αξιόλογο χορευτικό σύνολο, ίδρυσε σχολή χορού και υπέγραψε χορογραφίες σε δύο παραγωγές: Η νυχτερίδα [Die Fledermaus], Βοκκάκιος [Boccaccio]. Μετά την είσοδο των Γερμανών προσχώρησε στο σώμα Τσέχων που πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων και συμμετείχε στις επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική (1941) όπου αρρώστησε από ελονοσία (1943). Μεταφέρθηκε στο Λονδίνο όπου θεραπεύτηκε και εργάστηκε ως χορογράφος στο Θέατρο Σάντελρς Ουέλς [Sadler’s Wells] και στον κινηματογράφο (1943-45). Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην πατρίδα του. Εργάστηκε ως χορογράφος και σκηνοθέτης στο Εθνικό Θέατρο του Μπρνο (1945-46), ως χορογράφος (1946-47) και ακολούθως ως Διευθυντής του Μπαλέτου του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας (1948-51). Αναβάθμισε το επίπεδο των παραγωγών, συνεργάστηκε με διάσημους Τσέχους σκηνογράφους, χορογράφησε, σκηνοθέτησε και δίδαξε. Επειδή υπήρξε μέλος της φιλοδυτικής Αντίστασης υπέστη πολιτική δίωξη και αυτοκτόνησε στην Πράγα, στις 23 Ιουνίου 1951.