Γεννήθηκε στο Ναύπλιο στις 6/2/1907 και απεβίωσε στην Αθήνα στις 3/8/1979. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ αργότερα ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Αυτός και ο Γιώργος Θεοτοκάς θεωρούνται κύριοι εκφραστές του θεωρητικού προβληματισμού και των αναζητήσεων της ανανεωτικής γενιάς του ΄30. Το 1925 παρουσίασε την πρώτη του δουλειά, τη συλλογή διηγημάτων Ο ξεχασμένος. Τη δεκαετία του 1930 στράφηκε στο μυθιστόρημα, απεικονίζοντας της ελληνική κοινωνία του μεσοπολέμου. Συνέγραψε εννιά μυθιστορήματα (1932/58), πέντε συλλογές διηγημάτων (1925/44) και δώδεκα θεατρικά έργα (1936/70). Πρωτοεμφανίστηκε ως θεατρικός συγγραφέας με τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ (Εθνικό Θέατρο, 1936). Το 1937 διετέλεσε γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, αργότερα καλλιτεχνικός και γενικός διευθυντής Δραματολογίου (1939/42) και γενικός διευθυντής της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1950/75). Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο (1940/41) και συνέγραψε για λογαριασμό του Γενικού Επιτελείου Στρατού την Ελληνική Εποποιία 1940/41 (ΕΣΤΙΑ 1964). Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Εποχές (1963/67). Βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1938, 1939), το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου (1957) και το 1ο κρατικό βραβείο της ομάδας των 12 καλύτερων ποιητών και πεζογράφων (1963). Έκανε δεκαπέντε μεταφράσεις αρχαίου δράματος και τέσσερις μεταφράσεις ξένων θεατρικών έργων. Αρτιότερο πεζογράφημά του θεωρείται το μυθιστόρημα Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ, (1945). Το 1975 το μυθιστόρημά του Η μενεξεδένια πολιτεία διασκευάστηκε παρουσιάστηκε διασκευασμένο από την κρατική τηλεόραση. Από το 1948, αρθρογραφούσε ως θεατρικός κριτικός. Το 1969 έλαβε το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών και το 1974 έγινε ακαδημαϊκός. Διετέλεσε Υπηρεσιακός Διευθυντής της ΕΛΣ (Μάιος 1943/Μάρτιος 1944).