Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ στις 4/8/1933. Πήρε μαθήματα χορού στο Άμστερνταμ από την Ολλανδολιθουανή Σόνια Γκάσκελ, η οποία τον ενέταξε νωρίς στην επαγγελματική ομάδα της, καθοδηγώντας τον στην πρώτη του χορογραφία Νυχτερινό νησί [Nachteiland] (1951). Το 1955 προσλήφθηκε στο νεοσύστατο Εθνικό Μπαλέτο Ολλανδίας. Χορογράφησε μπαλέτα κλασικού ρεπερτορίου (Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Λίμνη των κύκνων) και άνω των 50 πρωτότυπων έργων. «Νόθο μεταξύ κλασικού και σύγχρονου χορού», οι χορογραφίες του εξέφρασαν την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ΄60, καταθέτοντας ένα δυνατό ευρωπαϊκό αντίλογο στις αφαιρετικά μοντερνιστικές χορογραφίες των Αμερικανών. Ανέδειξε διεθνώς το Ολλανδικό μπαλέτο στο β΄ μισό του 20ού αιώνα. Ως συνειδητοποιημένος, πολιτικά ευαισθητοποιημένος ομοφυλόφιλος, πρόβαλε κεντρικά το θέμα της κοινωνικής απόρριψης και καταπίεσης στη θεματική των χορογραφιών του. Συνεργάστηκε στενά με τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ ο οποίος πρωτοπαρουσίασε το έργο του Μνημείο για ένα νεκρό αγόρι [Monument voor een gestorven jongen] (1965), προκαλώντας σειρά παραγγελιών διεθνώς. Έργα του παρουσιάστηκαν, μεταξύ άλλων, από το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου και το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού. Την περίοδο 1971-1991 διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Μπαλέτου Ολλανδίας με έμφαση στον σύγχρονο χορό με χορογραφίες των Ζορζ Μπαλανσίν, Φρέντερικ Άστον, Χανς βαν Μάνεν, Τέρ βα Σχάικ και δικές τους. Είχε έντονη συγγραφική δραστηριότητα. Μεταξύ άλλων, εξέδωσε τη βιογραφία του Ολλανδού καλλιτέχνη και αντιστασιακού, Βίλλεμ Αροντέους, και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Για έναν χαμένο στρατιώτη [Voor een Verloren Soldaat], που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη (1992). Έχει βραβευτεί για το σύνολο του έργου του, καθώς και με τον τίτλο του Ιππότη. Πέθανε στις 19/1/2012. Χορογράφησε την πρώτη πλήρη παρουσίαση του μπαλέτου από την ΕΛΣ Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1993/4, Ηρώδειο).