
Κωστής (Αιμίλιος Κωνσταντίνος) Μπαστιάς (Μπαστουνόπουλος)
Λογοτέχνης, Δημοσιογράφος
Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 05/02/1901. Νέος ασχολήθηκε με την πεζογραφία, τη δημοσιογραφία και το θέατρο. Το 1918 εξέδωσε στην Ερμούπολη το σοσιαλιστικό περιοδικό Αναγέννησις στη δημοτική γλώσσα και συνεργάστηκε με την τοπική εφημερίδα Ο Εργάτης. Στο μεσοπόλεμο ασχολήθηκε τακτικά με την αρθρογραφία και την αρχισυνταξία συνεργαζόμενος με τις εφημερίδες Ακρόπολις, Η Πρώτη, Ημερήσιος Κήρυξ, Εστία, Η Καθημερινή, Δημοκρατία, Εσπέρα, Ελεύθερος Τύπος, Πρωία και με τα περιοδικά Εβδομάς, Πειθαρχία και Θεατής. Το 1935 εξέδωσε την εφημερίδα Ηχώ της Ελλάδος και το περιοδικό Ελληνικά Γράμματα, όπου έγραφαν οι Αλέξανδρος Δελμούζος, Φώτος Πολίτης, Φώτης Κόντογλου, Βασίλης Ρώτας κ.ά. Ασχολήθηκε με τη θεατρική κριτική, συνέγραψε θεατρικά έργα (Πέτρα σκανδάλου, Το πουλί της νύχτας, Το μοντέλο κ.ά.) και αναδείχθηκε σε σημαντικό παράγοντα των θεατρικών δρωμένων της χώρας. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Βασιλικού (Εθνικού) Θεάτρου (1937-1941) και του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1961-1963). Θέσπισε τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία (1938) και την Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση (1938) στο Ζάππειο, ίδρυσε την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (1938), το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης (1940) και τον θεσμό περιοδεύοντος θεάτρου Άρμα Θέσπιδος (1939). Εξέδωσε διηγήματα και δοκίμια. Το μυθιστόρημά του Μηνάς ο Ρέμπελος βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1939) και ενέπνευσε τον Καλομοίρη να συνθέσει το ομώνυμο συμφωνικό ποίημα. Υπήρξε κύριος εμπνευστής της ίδρυσης της Λυρικής Σκηνής του Εθνικού (Βασιλικού) Θεάτρου (1939). Φρόντισε να αποκτήσει το κτίριο του Τσίλλερ απαραίτητες τεχνικές υποδομές και, σε στενή συνεργασία με τον Καλομοίρη, οργάνωσε και στελέχωσε τον θίασο του νέου θεσμού βάσει διεθνών προδιαγραφών με 120 ξένους και Έλληνες καλλιτέχνες, σολίστες, χορωδούς, μπαλέτο, ορχήστρα και σχολή μπαλέτου. Πέθανε στην Αθήνα στις 25/12/1972. Υπήρξε γενικός διευθυντής της ΕΛΣ κατά τις περιόδους 1940-1941 και 1959-1964. Στην δεύτερη εξ αυτών προώθησε την ψήφιση Κανονισμού λειτουργίας του θεσμού (1959), ανέπτυξε το δραματολόγιο κατά 28 νέες όπερες και προώθησε το έργο Ελλήνων συνθετών.