Γεννήθηκε στην Καβάλα στις 6/1/1910. Σε μικρή ηλικία ξεκίνησε να μελετά πιάνο μόνος του. Σπούδασε μουσική με την Μαρίκα Λασποπούλου στο Ελληνικό Ωδείο της Αθήνας, καθώς επίσης θεωρητικά και σύνθεση με τον Αλέκο Κόντη, αποφοιτώντας με δίπλωμα πιάνου, θεωρητικών και σύνθεσης (1934). Επίσης, υπήρξε μαθητής του Αιμίλιου Ριάδη στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (1928/29). Με υποτροφία της UNESCO, επισκέφθηκε μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης, ενημερώθηκε για τις μουσικές τάσεις της εποχής και εργάστηκε για ένα χρόνο κοντά στο συνθέτη Αρτύρ Ονεγκέρ στο Παρίσι (1949). Συνέχισε να ενημερώνεται για τις εκάστοτε μουσικές εξελίξεις καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής σταδιοδρομίας του. Με τη σύνθεση ασχολήθηκε συστηματικά μετά το 1932. Το συνθετικό του έργο χωρίζεται από τον ίδιο σε τέσσερις περιόδους κατά τις οποίες σταδιακά διερευνά τον εμπρεσιονισμό (1932/38), προσεγγίζει τον παραδοσιακό ήχο και την εθνική σχολή (1939/43), κάνει χρήση στοιχείων βυζαντινής μουσικής (1944/52) και, ακολούθως, στρέφεται στη χρήση νεώτερων τεχνικών, ατονικότητας, δωδεκαφθογγισμού, σειραϊσμού και εξωτικών «τρόπων» (1953/62), καταλήγοντας σε ένα προσωπικό ύφος. Παραγωγικότατος, συνέθεσε πολλά τραγούδια, πολλή μουσική δωματίου για ποικίλους συνδυασμούς οργάνων, πέντε συμφωνίες, δύο κοντσέρτα, μία όπερα, πολλή σκηνική μουσική. Επέδρασε έντονα στους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς του 20ού αιώνα. Το διάστημα 1954/76 δίδαξε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση στο Ελληνικό Ωδείο. Παράλληλα, παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα, δραστηριότητα που διατήρησε δια βίου. Υπήρξε ένας από τους λίγους που δίδαξε συστηματικά νεώτερες τεχνικές σύνθεσης στην Ελλάδα. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 11/5/1989. Το 2005 το Μουσείο Μπενάκη αφιέρωσε σ’ αυτόν μεγάλη έκθεση. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της ΕΛΣ το 1974.