Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1904 και απεβίωσε στην Αθήνα το 1992. Ήταν γιος του Αρμόδιου Δ. Χαμουδόπουλου, ο οποίος διετέλεσε νομικός σύμβουλος του Πατριαρχείου επί πατριαρχίας Ιωακείμ Γ΄. Ο ίδιος ήταν εξάδελφος και βαφτισιμιός του συνθέτη Μανώλη Καλομοίρη, με τον οποίο συμπορεύτηκε πνευματικά και ιδεολογικά. Ολοκλήρωσε γυμνασιακές σπουδές στο Ελληνογαλλικό Λύκειο της Κωνσταντινούπολης αποκτώντας το δίπλωμα του γαλλικού (1921) και του ελληνικού τμήματος του Λυκείου (1922). Το διάστημα 1922/24 σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και, παράλληλα, μουσική. Συνέχισε νομικές και μουσικές σπουδές στο Παρίσι. Υπήρξε μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ελληνικού Ωδείου υπό το Δ. Μητρόπουλο (1925), της Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών (1926) και της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών (1927). Έχοντας σπουδάσει στην τάξη του Φρειδερίκου Βολωνίνη, το 1927 απέκτησε το δίπλωμα βιολιού από το Εθνικό Ωδείο. Το 1928 αποφοίτησε από τη νομική Αθηνών και το 1930 διορίστηκε στη Τράπεζα της Ελλάδος ως δικηγόρος. Το διάστημα 1935/44 υπήρξε μουσικοκριτικός της εφημερίδας «Πρωία» και το διάστημα 1945/67 της εφημερίδας «Ελευθερία». Παράλληλα, δημοσίευσε κριτικές, άρθρα και μελέτες για πνευματικά και καλλιτεχνικά θέματα σε εφημερίδες και ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά. Υπήρξε καθηγητής στο Εθνικό Ωδείο, γενικός γραμματέας και αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών Κριτικών, μέλος σε συμβούλια και επιτροπές (ΕΙΡΤ, ΕΟΤ κλπ). Από το 1970 ως τη μεταπολίτευση διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΛΣ. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η ανατολή της έντεχνης μουσικής στην Ελλάδα και η δημιουργία της Εθνικής Σχολής» (Αθήνα, 1980). Τιμήθηκε με δίπλωμα από το Κέντρο Κωνσταντινοπολιτών, με το Μετάλλιο 150ετίας του 1821 και το Παράσημο του Τάγματος Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.