Γεννήθηκε στο Τέμριουκ, Βόρεια ακτή Εύξεινου Πόντου - ΕΣΣΔ το 1922. Σπούδασε τραγούδι με την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο στο Ωδείο Αθηνών και τον Κίμωνα Τριανταφύλλου στο Ωδείο Πειραιά. Το 1939 προσλήφθηκε στη χορωδία της νεοσύστατης Λυρικής Σκηνής. Το 1945 προήχθη σε μόνιμο στέλεχος και μονωδό, πρωταγωνιστώντας στην οπερέτα Ο βαφτιστικός του Σακελλαρίδη. Το 1946 παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Νίκο Συναδινό, γιό του Θεόδωρου Συναδινού, που διετέλεσε δύο φορές Γενικός Διευθυντής της ΕΛΣ. Τραγούδησε στην ΕΛΣ επί τέσσερις δεκαετίες (1940-1980), ερμηνεύοντας ρόλους σε 24 οπερέτες, τέσσερις όπερες και ένα μιούζικαλ, σε περίπου 85 παραγωγές και αναβιώσεις παραγωγών. Πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήταν στην οπερέτα Η πριγκίπισσα της Τσάρντας (1945), όπου οι μουσικοκριτικοί την ονόμασαν «βασίλισσας της οπερέτας», και επαίνεσαν το μουσικό ταλέντο και την λαμπερή σκηνική παρουσία της. Πρωταγωνίστησε σχεδόν σε όλες τις οπερέτες που πρωτοανέβασε η ΕΛΣ: Ο βαφτιστικός, Χριστίνα, Η γυναίκα του δρόμου, Στα παραπήγματα, Η πριγκίπισσα της Σασσώνος, Οι ταρτούφοι, Η νυχτερίδα, Η εύθυμη χήρα, Ο ζητιάνος φοιτητής, Παγκανίνι, Κοντέσα Μαρίτσα, Η ωραία Ελένη κ.α. Πρωταγωνίστησε στις όπερες: Τα παραμύθια του Χόφμαν (Αντονία), Πουλημένη μνηστή (Μαριένκα), Μποέμ (Μουζέττα), Μάρθα. Συμμετείχε σε περιοδείες του εξωτερικού με σημαντικότερη αυτή στη Σοβιετική Ένωση (1954). Στη διάρκεια της Στρατιωτικής δικτατορίας απολύθηκε από την ΕΛΣ δις (1967, 1971) αλλά επαναπροσλήφθηκε στη μεταπολίτευση. Πέθανε στην Αθήνα το 2012. Διετέλεσε δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων (1950-1968, 1975-1982) και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Ηθοποιών (1955-1959 και στην μεταπολίτευση). Συνεργάστηκε με την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Το 1952 συμμετείχε στην κινηματογραφική μεταφορά του Βαφτιστικού. Διαθέτει δισκογραφία, ενώ αρκετές ερμηνείες της σε οπερέτες σώζονται στο οπτικοακουστικό αρχείο της ΕΡΤ (δεκαετία 1950). // Τελευταία ενημέρωση βιογραφικού σημείωματος: Δεκέμβριος 2015 - Η κάτωθι εργογραφία συμπληρώνεται.